Inhalatiecorticosteroïden bij COPD

De strijd om de therapiekeuze bij COPDpatiënten gaat onverminderd door. De NHG-Standaard en de GOLD-guidelines zijn duidelijk: er is geen aanwijzing dat inhalatiecorticosteroïden (IHC) helpen. Alle implementatieprogramma's met hun repressief inhalatiecorticosteroïdenbeleid lopen echter vast op het rotsvaste vertrouwen van de huisarts: meer dan de helft van alle huisartsen blijft IHC's voorschrijven. Halsstarrigheid of zo gek nog niet? Recent verscheen er een nieuwe metaanalyse waaruit blijkt dat de achteruitgang van de longfunctie bij COPD-patiënten die IHC's gebruiken gemiddeld bijna 8 ml/jaar minder is dan bij hen die geen IHC's gebruiken. Bij patiënten met een hoge dosering IHC's is die verminderde achteruitgang gemiddeld 10 ml.1 Deze vermindering lijkt niet indrukwekkend en is nauwelijks klinisch relevant. Een recente meta-analyse van dezelfde onderzoeksgroep leverde een tegengesteld resultaat op.2 Nogal verwarrend dus. Een belangrijke reden was dat in deze laatste analyse de verandering in de FEV1 in de eerste negen maanden van het onderzoek niet meegenomen werd, een episode waarin over het algemeen in de meeste onderzoeken de FEV ₁ wel steeg. In het editorial vindt men dat deze periode toch meegewogen had moeten worden. De schrijvers vinden de bevindingen van Sutherland et al. zelfs zo evident dat het daarom ethisch niet meer verantwoord is om placebogecontroleerde onderzoeken te doen bij COPD-patiënten. Dus nu iedere COPD'er toch maar (weer) op de IHC's? Ik weet het niet. Er blijven vraagtekens. In plaats van een discours te voeren of IHC's ‘wel een beetje’ of ‘net niet’ werkzaam zijn bij COPD-patiënten, lijkt het me beter energie te steken in stoppen-met-rokenacties, actief of passief. (HT)