Dit stukje schrijf ik op Valentijnsdag, dus ik moet eigenlijk heel lief zijn voor iedereen. Bovendien heb ik net het boek Eindeloos bewustzijn van de cardioloog Van Lommel gelezen over mensen die er in de dubbele zin van het woord ‘bijna geweest’ waren. Wat je er ook van kan vinden, alle terugkomers melden dat er in het leven maar één ding echt belangrijk is: onvoorwaardelijke liefde. Maar dat wist u natuurlijk allang. Het valt echter niet mee om die attitude in praktijk te brengen wanneer je, zoals ik, een fanatiek krantenlezer bent. Het verre geweld in hete landen heb ik allang uit mijn bewustzijn gewist. Ik kan die beelden niet meer zien en heb van insiders begrepen dat de sommen die ik stortte om mijn schuldgevoel af te kopen, overal terechtkwamen behalve bij degenen die het echt nodig hadden. Wij hebben bovendien onze eigen wantoestanden, zoals het lijdelijk toezien hoe goudvissen in kommen hun oriëntatievermogen verliezen. Dát zouden ze in Kenia meer bekend moeten maken; dat leert die mensen hun eigen ellende wat te relativeren…!
Zelfs als ik mij beperk tot de medische berichten in onze kranten krijg ik genoeg ellende uit eigen land over mij heen om mijn pogingen de medemens onvoorwaardelijk lief te hebben te frustreren. Zoals bekend waarschuwen nette mensen de burgers voor gevaren. Zo staan in Amsterdam op drukke punten borden met ‘pas op voor zakkenrollers’ en Gooische huiseigenaren maken ons attent op de hond die korte metten maakt met insluipers. Waarom staan dergelijke waarschuwingsborden niet in de Nederlandse poliklinieken en ziekenhuizen? Hier overlijdt er een aan een foute bloedtransfusie. Daar loopt een dubbelblind onderzoek uit op een hausse in het aantal sterfgevallen waar de AEX jaloers op zou zijn. Weer ergens anders krijgen honderden mensen een vervuild apparaat in de urethra geduwd. Als ik het goed heb bijgehouden, zijn er nu zo’n anderhalf duizend mensen die maandenlang in angst moeten zitten omdat de verschillende ziekenhuizen hen mogelijk tijdens een (was het wel nodig?) onderzoek met HIV of hepatitis hebben besmet.
Maar als het mij te veel wordt, kan ik mij gelukkig altijd weer laven aan de alerte en onbaatzuchtige houding van de huisartsen… Nooit heb ik gelezen dat die vonden dat de mensen naar hén moeten komen en hun heil niet op het internet moeten zoeken. Daar was kennelijk een stelselwijziging voor nodig die inhoudt dat de huisarts omzet moet maken. Want enkele weken geleden waarschuwde de LHV ons, gewone mensen, wel degelijk voor het gevaar van het vervangen van de huisarts door onze anonieme, nimmer tegensprekende digitale toeverlaat. Kennelijk zit ook 3 procent van de huisartsen te veel achter de computer, want zij blijken bij spoedgevallen niet bereikbaar of veel te laat te zijn. Dat moet je in een stelsel met marktwerking natuurlijk niet doen. Onmiddellijk reageerde het marktveld met het initiatief een spoeddienst op te zetten die garandeert dat er altijd, bij nacht en ontij, op tijd een dokter ter plekke is. De belangenbehartigers van de huisartsen vonden het géén goed idee, hetgeen begrijpelijk is. Maar wanneer komen zij dan eens met een controlesysteem dat de huisartsen die er met de pet naar gooien daadwérkelijk aanpakt? Iedere huisarts kent in zijn of haar omgeving wel zo’n collega; als die er niet bij is, wordt er uitgebreid over hem gepraat…
Op andere terreinen blijkt een anonieme kliklijn uitstekend te werken. Wellicht iets voor huisartsen? Die Valentijnshouding is mooi voor wie er recht op heeft, maar degenen die de zaak verknoeien hoeven we absoluut niet zo lief te benaderen!
Hans van der Voort hvdvoort@knmg.nl
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
