Naar een protocollaire huisartsgeneeskunde?

Het begrip protocollaire huisartsgeneeskunde zal uiteenlopende reacties losmaken. De een deinst direct al terug door de confrontatie met abstracte begrippen als algoritmen, heuristieken en beslisbomen, die onvermijdelijk verbonden lijken aan een beschouwing over protocollen. De ander herkent de behoefte aan houvast, uniformiteit en controleerbaarheid. Voor sommigen sluit een prolocollaire benadering juist niet aan bij hun personlijke invulling van het huisartsenberoep: een op de individuele patient gerichte huisartsgeneeskunde lijkt voor hen niet in overeenstemming te brengen met de protocollaire aanpak. Weer anderen zullen eerst vragen stellen. Ten behoeve waarvan spreken we over een protocollaire benadering: de dagelijkse hulpverlening, het wetenschappelijk onderzoek, het onderwijs, de intercollegiale toetsing of de in- en externe beheersbaarheid? En bovendien: wie stelt de protocollen op en op basis van welke gegevens? Genoeg vragen om ook stil te staan bij de protocollaire huisartsgeneeskunde: hebben we hier te maken met een voorwaarde voor een verantwoorde huisartsgeneeskunde of met een bedreiging van een creatieve huisarts-patiënt relatie?