Deze bundel bevat de lezingen bij het tienjarig bestaan van het Tabor-huis, een centrum voor psychosociale begeleiding van kankerpatiënten in Groesbeek. De gebruikte techniek is de psycho-energetische therapie, die patiënten helpt fysieke, psychische en spirituele hulpbronnen te mobiliseren. In het eerste hoofdstuk wordt uitgelegd waarom zin geven aan ellende moet en hoe psycho-energetische begeleiding werkt. Je lot dragen, ontkennen, de tanden op elkaar, depressief worden of met het servies gaan gooien – de gebruikelijke reacties bij mijn patiënten – is beslist onvoldoende. Lijden moet zin hebben: Staps & Yang lijken overigens redelijk met beide benen op de grond te staan. Als mijn patiënten bij hen terechtkomen, dan zal ik dat dus zeker steunen. Het tweede hoofdstuk is een uitstekende tekst over het slechtnieuwsgesprek. Het derde hoofdstuk is een nogal vlak verhaal. Het vierde hoofdstuk is een preek van een dominee, waarin het woord kanker ook door oorlog of armoede vervangen kan worden, zonder dat dit uitmaakt voor de boodschap. Ik vroeg me af of dit boekje in mijn boekenkast past. Ik denk van niet, want het gaat niet over ziekte of over gezondheidszorg. Het gaat over pastorale zorg. Zoals de auteurs ook verbaasd opmerken in de Inleiding, wordt pastorale zorg in Nederland niet beschouwd als een gezondheidszorgdiscipline. Wel overigens in de VS, de UK en in Scandinavië. In Noorwegen heb ik een ziekenhuispastor van de Noorse Staatskerk gesproken die bloedserieus in een witte jas rondliep over de afdeling palliatieve oncologie en collegiaal overlegde met de dokters. Hij had net zo'n spreekkamer als de afdelingsarts en deed mee aan patiëntenbesprekingen. Het dossier al of niet inzien was een ethisch probleem voor hem. Ieder zijn mening. Aanbevolen voor wie een goed uitgewerkte beschrijving zoekt van deze kant van de zorg voor de kankerpatiënt.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
