In de beschouwing van onze bijdrage in H&W 2002(10) over de zin van diabetescontroles schrijven wij niet alleen over een HbA1c-percentage van 7, maar ook over de soms forse dalingen in het HbA1c die met goede diabeteszorg kunnen worden bereikt. Wij benadrukken echter dat andere doelen dan het normaliseren van de hyperglykemie niet uit het oog mogen worden verloren. En vervolgens schrijven we letterlijk: ‘Wie doet alsof deze doelen allemaal kunnen worden gerealiseerd, geeft blijk van weinig realiteitszin…..De behandelend arts stelt samen met de patiënt prioriteiten.’ We spreken expliciet over de context van de patiënt en het vermogen te individualiseren. 1 In hetzelfde H&W-nummer schrijft een van ons over wat bereikt kan worden bij het streven naar normoglykemie waarbij de huisarts ook de psychosociale factoren en comorbiditeit van de patiënt een rol laat spelen. 2 Wie verwacht dat de hoofdredacteur van Huisarts en Wetenschap daarmee zijn instemming zou betuigen, komt echter bedrogen uit. Zaat houdt bijna letterlijk hetzelfde pleidooi, maar doet het voorkomen alsof ‘de diabeteslobby’ er een heel andere visie op nahoudt. 3 Zijn betoog doet denken aan dat van een minister van onderwijs die ervoor pleit om in het onderwijs het streven naar een ‘voldoende’ voor leerlingen af te schaffen, omdat er heel wat leerlingen zijn die regelmatig onvoldoendes scoren en omdat niet vaststaat dat je met een diploma op zak gelukkiger wordt. Waarbij hij de suggestie openlaat dat het nut van regelmatige deelname aan de lessen ook betwijfeld kan worden. Zowel in de rol van auteur als die van huisarts betreuren wij deze benadering. Het lijkt ons zinniger als de lezers van Huisarts en Wetenschap geconfronteerd worden met een genuanceerde huisartsgeneeskundige benadering van diabeteszorg die breed gedragen wordt dan met een gepolariseerd debat, waarin collegahuisartsen worden bestempeld als ‘de diabeteslobby’. Verliezers van zo'n debat zijn op voorhand de mensen met type-2-diabetes en met een huisarts die meent in Zaats benadering een alibi te vinden om de hyperglykemie ondermaats te behandelen.
G. Rutten, W. de Grauw, K. Reenders
Antwoord
Vorig jaar nodigde ik nogal expliciet huisartsen met deskundigheid op het gebied van diabetes uit om zich in de discussie over de UKPDS te mengen. Het heeft even geduurd voordat die uitnodiging ook in een uitgebreid nummer van H&W over diabetes resulteerde. Dat dit nummer er uiteindelijk ligt, komt ook niet in de laatste plaats door aandringen van de redactie. In mijn korte commentaar waar Rutten, De Grauw en Reenders nu ontstemd over lijken, zeg ik niks anders dan dat het bewijs voor het nut van scherp instellen niet geleverd is. Dat doe ik niet op eigen gezag, maar onder andere op dat van Clinical Evidence. Natuurlijk zijn mijn kanttekeningen geen vrijbrief voor het geheel niet instellen van diabetespatiënten, maar dat er ook wel minder mooie resultaten dan die van De Grauw et al. zijn, maken de artikelen van Renders et al. en Middelkoop in het diabetesnummer duidelijk. Bovendien blijft onverlet dat de kop van het artikel van de auteurs imperatief stelt dat strikte behandeling zinnig én noodzakelijk is. Daarover kun je dus heel gewoon van mening verschillen, zonder dat dat nu meteen weer moet uitmonden in treurnis over verliezende patiënten. En dat er lobby's voor allerlei aandoeningen zijn, van diabetes totpraktijkvoering, is ook al niks bijzonders en het is zeker geen diskwalificatie. Auteurs noch lezers hoeven – wat mij betreft – te treuren dat ze bij een of andere lobby horen.
Joost Zaat
Literatuur
- 0.lijk. Huisarts Wet 2002;45:548-53.
- 1.↲Rutten GEHM, De Grauw WJC, Reenders K. Diabetes strikt behandelen is zinnig en noodzake-
- 2.↲De Grauw WJC, Van Gerwen WHEM, Van de Lisdonk EH, Van den Hoogen HJM, Van den Bosch WJHM, Van Weel C. Monitoring met intervisie is effectief bij diabeteszorg in academische huisartspraktijken. Huisarts Wet 2002;45:518-23.
- 3.↲Zaat J. Strikte diabetescontrole. Huisarts Wet 2002;45:505.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
