Er is al langer discussie over de potentieel carcinogene werking van het orale antidiabetes middel pioglitazone. Recent onderzoek in de eerste lijn toont opnieuw een associatie met blaaskanker bij het gebruik van pioglitazone. In datzelfde artikel wordt aangetoond dat dit niet geldt voor een ander middel (rosiglitazone) uit dezelfde klasse.
Tuccori et al. bekeken in een groot cohort met in totaal 689.616 persoonsjaren van type-2-diabespatiënten die orale antidiabetica gebruikten wat de incidentie was van blaaskanker bij personen die pioglitazone gebruikten ten opzichte van de patiënten die andere middelen gebruikten. In dit cohort kregen 622 patiënten de diagnose blaaskanker. In de pioglitazone-groep was de incidentie 121 per 100.000 persoonsjaren t.o.v. 88.9 in de controlegroep (HR 1,63, 95%-BI 1,22 tot 2,19).
In een verdere analyse werd aangetoond dat het risico op blaaskanker veranderde naarmate de latentietijd aangepast werd. Daarmee wordt het effect gesimuleerd dat een medicijn langer gebruikt moet worden om een bepaalde bijwerking te veroorzaken. Wanneer er geen latentietijd werd ingesteld, nam het risico af naar 1,49 (95%-BI 1,13 tot 1,97). Als men echter twee jaar lang het middel gebruikte, nam het risico weer toe: 1,73 (95%-BI, 1,26 tot 2,39). De auteurs hebben ook gekeken naar het risico van rosiglitazone, een ander thiazolidinedione. Bij dit middel was er geen significant risico (HR 1,10, 95%-BI 0,8 tot 1,43).
Eerdere onderzoeken hebben een mogelijke relatie tussen pioglitazone en het ontwikkelen van blaaskanker aangetoond. Tegelijkertijd zijn er ook andere, soms grotere, onderzoeken die deze associatie niet terugvinden. Uniek aan dit onderzoek is de eerstelijnspopulatie. Daarnaast is er een robuuste analyse gebruikt. Onduidelijk blijft wat het biologisch mechanisme is waardoor het pioglitazone mogelijk blaaskanker veroorzaakt. Het is wachten tot hier een duidelijk antwoord op komt.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
