Jaap Kroon

De zorg voor patiënten met diabetes mellitus 2 wordt steeds complexer voor huisartsen en POH’s. Daardoor kan de kwaliteit van de zorg in het geding komen. Een periodiek transmuraal multidisciplinair overleg kan de broodnodige ondersteuning bieden. Dat helpt ze hun kennis op peil te houden en de continuïteit van de zorg te waarborgen. Bovendien vergroot het hun werkplezier.

Diabetes mellitus type 2 kent een aantal varianten, die elk een andere pathofysiologie hebben en een verschillende behandeling nodig hebben. Daarom is het van belang dat u verschillende patiëntengroepen kunt onderscheiden. U kunt hiervoor diabetestypering inzetten, waarbij u onder andere kijkt naar HbA1c, BMI en bètacelfunctie (C-peptide). Zo kunt u een gerichter behandeladvies geven: tijdig starten met insuline bij insulinedeficiëntie, een prominentere plaats voor (intensieve) leefstijlinterventie bij insulineresistentie, met een terughoudende inzet van insuline, zeker bij hyperinsulinemie.

Een voetulcus is een gevreesde complicatie van diabetes, met een grote recidiefkans, een hoog risico op amputatie en een hoge 5-jaarsmortaliteit. Plaats en diepte van het ulcus en een vermoeden van perifeer arterieel vaatlijden of ernstige infectie bepalen of de patiënt met spoed moet worden verwezen naar een voetenteam voor nadere diagnostiek en behandeling. Als de huisarts het ulcus zelf behandelt, dan altijd samen met een podotherapeut om druk op het ulcus weg te nemen, en niet langer dan 2 weken.

Zorggroepen zijn verantwoordelijk voor de ketenzorg voor astma en COPD. Regionale verschillen in de visie en mogelijkheden van huisartsen, ketenpartners en verzekeraars zorgen ervoor dat de uitwerking per regio verschilt. Deze beschouwing beschrijft de keuzes die een regionale zorggroep heeft gemaakt in het afgelopen decennium.