Wendy Borneman

Na een lange periode waarin het leek alsof de mensheid alles onder controle had (in ieder geval in de westerse wereld), was daar vorig jaar opeens een nieuwe pandemie. Langverwacht, en niet de eerste keer, maar toch voelde wat er gebeurde meer als een filmscenario dan als een realistisch gegeven.

Lang voordat ik huisarts werd, hielp ik als informaticus bij het verbeteren van bedrijfsprocessen. Mijn collega was door een groep vooruitstrevende huisartsen gevraagd advies te geven over hoe ze hun patiëntenzorg beter konden organiseren.

Als medisch professional ben ik intrinsiek gemotiveerd om de best mogelijke zorg voor mijn patiënten te leveren. Ik denk dat dit voor alle huisartsen geldt. Dat betekent ook levenslang leren. Leren kan op vele manieren en is niet gebonden aan vaste scholingsmomenten. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik iets leer. Het vindt plaats terwijl ik iets opzoek voor een patiënt, meedenk met casuïstiek via Siilo, voor een ingreepje nog even de NHG-Instructiefilm bekijk, als mijn collega me helpt met een ‘spotdiagnose’ en terwijl ik dit tijdschrift lees.

Als wetenschappelijke vereniging maken wij de vertaalslag van wetenschappelijk onderzoek naar bruikbare adviezen voor de (huisartsen)praktijk. Kennis gaf ons vak de afgelopen decennia een solide basis en heeft mede gezorgd voor de sterke positie die de huisartsgeneeskunde in Nederland heeft.

Afgelopen maanden zijn we massaal aan het beeldbellen gegaan. Ook ik heb eindeloos ‘Zoomend’ vergaderd, met mijn ouders geskypet, met mijn nichtje via Facetime gekwartet en met vrienden een online escaperoom gespeeld. Zelfs de digitale borrel, elk aan de eigen keukentafel, ontbrak hierbij niet. Na de eerste hick-ups bracht dat vooral heel veel goeds en leuks.

Ik heb vroeger veel gekanood. In eerste instantie word je gegrepen door de stroom en kan je niets anders doen dan je mee laten voeren en zorgen dat je niet kopje onder gaat. Langzamerhand begin je de keerwaters te zien; de rotsen waarachter je kunt schuilen. Waar je even stil kunt liggen om bij te komen en te kijken hoe je verder gaat. Je leert technieken om ook tegen de stroom in te komen zonder zelf uitgeput te raken. Op een gegeven moment zoek je de moeilijkere watervalletjes en de hoge golven zelf op. Gewoon, voor de lol. Je kan je bijna niet meer herinneren hoe je begon. Je geniet van hoe soepel alles gaat.