Diabetes en ongelijke behandeling

Diabetespatiënten met een psychische stoornis worden minder goed gecontroleerd en behandeld dan psychisch gezonde diabetespatiënten. Dit is de uitkomst van een groot Amerikaans dwarsdoorsnedeonderzoek waarbij 313.586 diabeten werden onderzocht. Een kwart van hen had ook een psychische stoornis, zoals een depressie, angststoornis, manie, psychose of een persoonlijkheidsstoornis. Hoewel de groep met een psychische stoornis jonger was dan de groep zonder, was hun lichamelijke gezondheid slechter. Dit ondanks het feit dat de groep met een psychische stoornis vaker een beroep deed op de eerste lijn. De onderzoekers vergeleken in hoeverre beide groepen werden gecontroleerd en of bepaalde streefwaarden werden gehaald. Ze keken naar HbA1c, LDL, oogcontrole, en of diabetespatiënten überhaupt wel werden gecontroleerd. De groep diabetespatiënten met een psychische stoornis scoorde voor al deze parameters significant slechter dan de groep zonder psychische stoornis. Voor geen HbA1c-controle was de odds-ratio 1,24; voor geen LDL-onderzoek 1,25; voor geen oogonderzoek 1,05 en voor überhaupt geen controle was de odds-ratio 1,43. De ongelijkheid van controle en behandeling bleek toe te nemen wanneer er sprake was van een combinatie van verschillende psychische stoornissen. In eerder onderzoek was al gesignaleerd dat er een ongelijke behandeling bij bepaalde groepen bestaat (ras en sociaaleconomische verschillen). Ook was al bekend dat patiënten met psychische stoornissen minder zorg krijgen bij reumatoïde artritis, en minder preventieve gezondheidszorg en pijnbehandeling krijgen. De onderzoekers spreken zich niet duidelijk uit over de factoren die bepalend zijn voor deze ongelijkheid. Hier spelen factoren op patiëntniveau, op het niveau van de arts-patiëntrelatie en op gezondheidszorgniveau een rol. De auteurs pleiten voor een goede samenwerking tussen de geestelijke gezondheidszorg en de andere hulpverleners binnen de eerste lijn. Het vraagt dus meer inspanning om patiënten met een psychische stoornis en een chronische ziekte te controleren en te behandelen. Is dit reden om te pleiten voor een extra opslag op het abonnementstarief bij deze groep patiënten of regelen we dit in een apart dbc’tje? (PB)