Erik Stolper

Huisartsen hebben op de huisartsenpost (HAP) te maken met onbekende patiënten en een relatief groot risico op een ernstig beloop. Dat heeft geleid tot een sterk ontwikkelde veiligheidscultuur met relatief weinig missers. Al te defensief en protocollair handelen kan echter leiden tot blikvernauwing en daarmee tot minder veilige zorg. Daarom pleiten de auteurs voor herwaardering en structurele inbedding van het niet-pluisgevoel op HAP’s.

Huisartsen doen relatief weinig meldingen van kindermishandeling bij Veilig Thuis. Daarom vroegen we huisartsen in 4 focusgroepen hoe zij een vermoeden van kindermishandeling ontwikkelden, wat zij daarmee deden en welke hindernissen ze tegenkwamen. Het niet-pluisgevoel blijkt een duidelijk alarmerende functie te hebben. Huisartsen blijven meestal niet passief bij een vermoeden, maar stellen weinig vertrouwen in Veilig Thuis.

Met welke bril kijkt een huisarts naar een patiënt met multimorbiditeit? Is het een unifocale, lineaire bril of ligt er ook een multifocaal exemplaar op zijn bureau, die van het niet-lineaire complexiteitsdenken? En ziet hij met die laatste bril meer en anders? Wordt de patiënt daar beter van?