Onlangs heb ik voor het eerst in 21 jaar een ‘diepe sedatie’ toegepast. Het ging om een jonge vrouw met een uitbehandeld bronchuscarcinoom met lymfekliermetastasen in het mediastinum en in de hals, waardoor ze ook een trombosearm links had. In een week tijd was ze heel snel achteruit gegaan en nu was zij thuisgekomen uit het ziekenhuis met een forse dosering dexamethason, codeïne ( in verband met de hoestprikkel) en zuurstof. Ze was niet erg benauwd en had nauwelijks pijn. Haar achteruitgang bestond vooral uit krachteloosheid. Na alles besproken te hebben, regelde ik de spullen voor de terminale sedatie op vrijdag en ze kreeg MS Contin 60 2dd1. Hierop had ze een erg goede dag, maar op zaterdag gaf zij aan dat het niet meer ging. De dormicum werd allengs opgehoogd maar in slaap viel ze zeker niet, ze werd eerder lacherig en er volgden plezierige uren. Ze raakte echter ook steeds vermoeider en daarvoor was nu juist de sedatie bedoeld. Dat bleef zo ondanks dat de dormicum de hoogste stand had bereikt. Zondagochtend heb ik overlegd met het team van palliatieve zorg en toen hebben we een morfinepompje erbij aangelegd. De pols was wat onregelmatiger geworden en soms slecht te voelen. Het was overigens een hele kunst om op zondagochtend de benodigde morfine te krijgen, want we hadden zo’n beetje de gehele apotheekvoorraad nodig. ’s Middags om 5 uur is ze rustig overleden. Mijn leerpunt bij deze situatie is dat bij een terminale sedatie altijd ook een morfinepompje aangelegd moet worden. Dan speelt de keus tussen dormicum of morfine ook niet meer. Allebei kunnen paradoxale reacties geven, maar samen wellicht veel minder.
Anton Dekkers
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
