Kartonnen kokers tegen krabzucht

Het is mooi dat er nu een middeltje tegen impetigo is ( pagina 232), maar over de jeuk van deze aandoening vindt men daar geen woord, terwijl dat jeukperspectief toch een belangrijk aspect van het ‘lijden’ van de patiënt is. ‘Wat is dat toch voor een kwelduivel, die onze dag- en nachtrust verstoort, die onze beste wilskracht verlamt en die ons zó beheerst, dat wij, met alle goede voornemens en vormen bezield, er met onze handen toch niet af kunnen blijven? Laat men vooral niet geringschattend over jeuk denken.’ Aldus stelt de arts B. Premsela in een van zijn radiopraatjes, lang geleden. Maar hij stelt zich vooral ook de vraag: wat valt eraan te doen? ‘Allerbelangrijkst is: “Blijf er met de vingers af: krab er niet aan.” Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want jeuk dwingt tot krabben en de uiterste wilskracht is nodig om de krabzucht binnen de perken te houden. Die wilskracht ontbreekt o.a. onder twee omstandigheden n.l. bij kinderen en gedurende de slaap, dus het meeste bij slapende kinderen.’(…) ‘Bij kinderen met jeukende, besmettelijke uitslagen, is een (…) verband onmogelijk of onwenselijk en dan beschermt men ze tegen verspreiding van de infectie door dag en nacht kartonnen kokers om de ellebogen te doen, zodat ze de armen niet kunnen buigen en daardoor aan hoofd en gezicht (…) niet kunnen krabben. Wij kennen deze methode goed bij dauwworm en bij de z.g. “krentenbaard”. Het succes is groot, maar men stuit vaak op weerstand bij de ouders, die niet over zich kunnen verkrijgen, het “arme schaap” zo iets aan te doen.’ De praatjes en de lezingen van Premsela werden in juli1946 bezorgd door dr. M. Hartogh die in zijn inleiding schrijft: ‘Hoe velen zijn je dankbaar en wat had je nog veel kunnen doen, als niet een troep laaghartige schurken doelbewust je levensdraad hadden afgesneden.’ Dat gebeurde in Theresiënstadt.