Nieuws

‘Dokter, kunt u mijn bloed laten testen? Kunt u mijn hart nakijken? Kunt u eens kijken naar dit stukje huid? Ik wil graag weten of ik de … ziekte heb.’

Huisartsen vragen vaak aanvullende diagnostiek aan. Bijvoorbeeld om een ziekte uit te sluiten of aan te tonen, de patiënt gerust te stellen of niets te willen missen. De vraag is of de patiënt met zo’n test eigenlijk wel geholpen is. Is de ziektelast verminderd en de hulpvraag beantwoord? Hoe verhoudt deze aanvullende diagnostiek zich tot de persoons- en contextgerichte zorg?

Bij volwassenen en vooral bij ouderen komen klachten als kortademigheid, vermoeidheid en vocht vasthouden veel voor. Deze klachten horen ten dele bij het ouder worden, maar kunnen ook duiden op hartfalen. De Hartstichting wilde weten hoe mensen met deze klachten omgaan. Gaan ze meteen naar de huisarts of niet? Uit een vragenlijstonderzoek blijkt dat patiënten niet zo snel aan de bel trekken. De Hartstichting wil mensen nu bewuster maken van de risico’s van dit soort klachten.

De NHG-Standaard CVRM ziet COPD als een onafhankelijke risicofactor voor hart- en vaatziekten. Nederlandse onderzoekers bekeken in welke mate het cardiovasculaire risico bij deze groep in kaart is gebracht en de zorg volgens de richtlijn wordt geleverd. Bij de meeste patiënten bleek dat het geval te zijn, maar bij ruim een derde van hen is er nog werk aan de winkel.

Bij de start van een behandeling met insuline is NPH-insuline het middel van voorkeur, maar in de praktijk kiezen huisartsen toch vaak voor een langwerkend insulineanaloog. De langere werkingsduur en minder piekwerking van de insuline zouden leiden tot een betere regulatie en minder hypoglykemieën. De auteurs van een cochranereview vergeleken daarom NPH-insuline met de langwerkende insulineanalogen. Het totaal aantal hypoglykemieën was weliswaar lager bij de langwerkende insulineanalogen, maar er werd geen verschil aangetoond voor ernstige hypoglykemieën.

In dit boek bespreken de auteurs veelvoorkomende neurologische problemen aan de hand van casuïstiek. Voor de huisarts in opleiding kan dit een goede manier zijn om een overzicht te krijgen van de neurologische problemen waarmee huisartsen te maken kunnen krijgen. Voor de ervaren huisarts kan het boek een opfrisser zijn en een manier om kennis te nemen van het neurologische substraat achter bepaalde aandoeningen en klachten.

Bij de behandeling van COPD stond longfunctiemeting lang centraal, maar tegenwoordig gaat het om ziektelast en treatable traits: behandelbare kenmerken. Patiënten met COPD die naar de longarts zijn verwezen hebben gemiddeld 4 treatable traits in 151 verschillende combinaties. Deze bieden aangrijpingspunten voor behandeling in de eerste lijn. Dat blijkt uit een Nederlands onderzoek.

Recent publiceerde het NTvG een praktische handleiding om slimmer en beter online te zoeken. Daarin komt van alles aan bod: opstellen van een goede zoekvraag, kiezen van zoektermen en synoniemen, zoeken in PubMed of Google Scholar en gevonden artikelen bewaren in zogenoemde Reference Managers. Het loont beslist de moeite deze handleiding eens te bekijken.

SOLK vraagt veel van huisartsen op het gebied van communicatie. Uit een kwalitatieve consultanalyse bleek dat huisartsen verschillende manieren hanteren om de relatie tussen psychosociale problematiek en SOLK te benoemen. Het lijkt daarbij het meest effectief om deze relatie als een anamnesevraag te stellen.

Ook mensen die al een SARS-CoV-2-infectie hebben doorgemaakt moeten worden gevaccineerd.  Vooral bij ouderen is de natuurlijke immuniteit na een eerdere infectie te laag om voldoende te beschermen tegen herinfectie. Dat blijkt uit een grootschalig Deens onderzoek gepubliceerd in de Lancet.

Als we iets hebben geleerd van de coronapandemie is het hoe ontwrichtend gebrek aan kennis kan zijn. Dat schrijft hoogleraar Huisartsgeneeskunde Marjolein Berger in haar redactioneel van de speciale ZonMw-bijlage bij H&W 5. Die bijlage zet huisartsgeneeskundig onderzoek, met name naar geneesmiddelen, op een rijtje. De input van huisartsen is daarbij onmisbaar.

Het correct toepassen van de klinische beslisregels bij een vermoeden van veneuze trombo-embolie (VTE) is zeer effectief en heeft een laag foutpercentage. Als de beslisregels niet goed worden toegepast leidt de aanpak echter tot een stijging van het foutpercentage en een dalende effectiviteit. Dat blijkt uit een onderzoek in de Nederlandse huisartsenpraktijk.